Waterkenners
De tijd lijkt eindelijk rijp voor (gepensioneerde) waterkenners, om het woord te nemen en publiekelijk aandacht te trekken naar de intrinsieke (verborgen en veelal onbegrepen) eigenschappen van water. Dit doet mij deugd, als aanvulling op mijn eigen jarenlange aandacht voor wat er in en dankzij water leeft. Mijn ontdekkingsreis in deze wereld en de historische ontwikkelingen in de waterwetenschap heb ik uitvoerig beschreven in De Schoonheid van Water ~ goud van de toekomst, verschenen in het najaar van 2018.
Actueel gaat de aandacht vooral naar ‘een vierde groep van eigenschappen’ die worden beschouwd als na of naast de fysieke en chemische eigenschappen van water en die van ‘bulkwater’ in het aquatisch ecosysteem.
Maarten Gast is zo’n waterkenner die ik heb leren kennen als bestuurslid van de Stichting Water Drager van leven. In zijn werkzame leven was hij leidinggevend bij het Amsterdamse drinkwater bedrijf Waternet. Recent verscheen van zijn hand een artikel waarin hij mooi op een rij zet door wie de laatste inzichten t.a.v. de intrinsieke waterkwaliteiten zijn belicht en waar hun inzichten toe leidden.
“Het lijkt beter om in plaats van over ‘geheugen’ te spreken te stellen dat water ‘informatie’ kan bevatten.” Maarten Gast
Intrinsieke eigenschappen van water
Een van deze intrinsieke eigenschappen die wereldwijd wordt onderzocht, is het gegeven dat water informatie kan opnemen en vasthouden. Dit wordt gewoonlijk het geheugen van water genoemd. Dit wordt nog niet algemeen geaccepteerd, omdat het geheugen, zoals mensen dat kennen, aan levende wezens gekoppeld is.
Maarten schreef:
“Water is daarentegen een stof (in de oude zienswijze van Aristoteles één van de vier elementen), die buiten begrippen als leven en dood staat. Het water is een randvoorwaarde voor leven, het maakt dit mogelijk en houdt het (mede) in stand, maar is niet het leven zelf. Andere vraag is of water zelf een geheugen heeft, of dat water de geheugenfunctie faciliteert. Het lijkt beter om in plaats van over ‘geheugen’ te spreken te stellen dat water ‘informatie’ kan bevatten.”
Vooraanstaande wetenschappers
Natuurlijke was ik (Giovanne) ook in oktober 2015 ook bij de lezing van Gerald Pollack, hoogleraar biochemie aan de universiteit van Washington. Hij sprak over zijn ontdekking genaamd ‘de 4e fase van water’. Een fase, die zich onder bepaalde omstandigheden in de grenslaag van water voordoet. Zijn baanbrekende werk heeft vergaande impicaties en wordt door alle waterkenners aangehaald. Hij is tevens initiator van het jaarlijkse internationale congres over Water, dat in 2019 voor de 14e keer werd gehouden.
En toen Marc Henry, hoogleraar aan de universiteit van Straatsburg en gespecialiseerd in de chemie van complexe systemen, ook bij Waternet (oktober 2018) zijn voordracht hield over coherente structuren van watermoleculen aan grensvlakken, was ik niet alleen diep onder de indruk van zijn werk. Na afloop mocht ik Het Boek dat ik schreef, vers van de pers, aan de aanwezige bezoekers aanbieden.
Belangrijk is dat beide vooraanstaande onderzoekers signaleren dat het water in grensvlakken zich anders gedraagt en gestructureerd is, dan het vrije ‘bulkwater’.
Zoals Maarten schreef: “Pollack richtte zijn onderzoek in eerste instantie op water aan het grensvlak met hydrofiele stoffen. Hij vond daar afwijkende waarden van zuurgraad, zeta-potentiaal en UV-absorptie ten opzichte van de bulk van de vloeistof. De dikte van deze laag bleek te variëren met de intensiteit en de golflengte van het opvallende licht. Bijzonder kenmerk van deze dunne laag was de uitsluiting van gesuspendeerde en opgeloste stoffen, reden voor Pollack om te spreken van de ’Exclusion Zone’.
In deze laag, die slechts enkele tientallen moleculen dik is, vormen de watermoleculen een ringvormige, honingraat-achtige structuur, waarvan de formule niet H2O is, maar H3O2. Bij de overgang van ijs naar water is deze structuur een tussenfase. Verder onderzoek richtte zich vooral op mogelijke technische toepassingen van deze ontdekking, zoals de winning van zuiver water uit vervuild water of uit zeewater, maar ook op de winning van energie uit deze negatief geladen laag.
Marc Henry gaat een geheel andere kant op, een richting, die ook al door de Italiaanse arts Emilio del Giudice, was aangegeven. Del Guidice wijst op de vele vibratiemogelijkheden van de atomen in het watermolecuul.”
Quantumfysica
Voorgangers in dit water onderzoeksveld konden het geheugen van water niet onderbouwen en wezen dit idee af. Dit blijkt uit de interviews van Ad van der Avoird (hoogleraar Theoretische Chemie) en Mischa Bonn (buitengewoon hoogleraar Experimentele Fysica) door Maarten Gast.
Dankzij Theo Claassen begreep Maarten later dat beide onderzoekers water op molecuul-niveau onderzochten. Pas op een hoger schaalniveau, van vele moleculen bijeen, wordt deze geheugen functie waarneembaar.
Inmiddels heb ik ook het boek van Marc Henry ‘L’eau qui nous relie’ gelezen (Franstalig, waardoor een voortgaand proces 🙂 en ik denk dat deze man de wereld (afhankelijk van water) veranderd met zijn inzichten. Zoals de titel van dit boek aangeeft heeft hij oog voor de verbindende eigenschap van water en schuwt hij niet om het woord ‘Liefde’ ten tonele te voeren, als hoofdstuk in zijn boek. Daarom kan ik met een gerust hart zeggen dat mijn intuïtie gelijkaardige inzichten heeft geleverd, zoals beschreven in mijn eigen Boek.
“Levensprocessen verlopen dankzij de bijzondere interactie tussen water, organische stoffen en ionen in deze domeinen.”
Levensprocessen
Marc Henry werkt de koppeling tussen de klassieke fysica en de kwantummechanica uit in zijn beschouwingen over de rol van water in levensprocessen. In het bijzonder in die in levende cellen. In een samenvattend verslag van zijn voordracht in Amsterdam hebben Hans van Sluis en Maarten Gast die koppeling als volgt omschreven:
“Volgens de kwantumfysica bevinden we ons in het moleculaire gebied voorbij de grens van het materiële. Hier verschijnt materie als straling (elektromagnetische energie), straling als materie, al naar gelang van het soort experiment dat wordt uitgevoerd. Dat wil zeggen dat materie het trilling karakter van straling gaat vertonen, gekenmerkt door continuïteit, terwijl straling zich gaat manifesteren met een discontinu deeltjeskarakter, kenmerkend voor materie. Materie-stralingsenergie heeft een veldkarakter.
Vloeibaar water is bijzonder gevoelig voor externe elektromagnetische velden. In het algemeen zal het veld van een verzameling watermoleculen als trilling een uniforme frequentie hebben, maar ongelijke fase. Onder invloed van een elektromagnetisch veld kunnen naburige moleculen in gelijke fase raken (zoals in elkaars nabijheid opgestelde slingeruurwerken in gelijke cadans raken). Dit is wat er gebeurt in onder andere de vele grenslagen van levende cellen.”
Coherente domeinen
Zo’n ‘pakket’ gesynchroniseerde watermoleculen wordt een coherent domein genoemd. Deze laag heeft doorgaans een dikte van 100 nm (0,1 µm) en heeft eigenschappen die afwijken van de drie aggregatietoestanden van water. Ook Marc Henry ziet dit als een vierde fase van water.
Een coherent domein gedraagt zich als eenheid van hogere orde, te vergelijken met een school vissen of vogels, waarbij de bewegingen van de afzonderlijke individuen zich voegen in een beweging van het geheel (zoals in elkaars nabijheid opgestelde slingeruurwerken in gelijke cadans raken. Iets dat hij liet zien in zijn voordracht in Amsterdam).
Het bijzondere van de coherente domeinen in water is hun tweedimensionale structuur. Zij oriënteren zich daardoor in een relatief dunne laag op de vlakke vormen van de vele membranen in de levende cel”.
Binair systeem
“Zo’n coherent domein is een binair systeem, geschikt voor de opslag van ‘informatie’, overgedragen door geluid, straling, gevoelens, etc. Gezien het grote membraan oppervlak in de cellen is er in elk organisme een enorme opslagcapaciteit voor deze informatie van elke soort. De benodigde aanslagenergie voor het activeren van de domeinen is gering. Levensprocessen verlopen dankzij de bijzondere interactie tussen water, organische stoffen en ionen in deze domeinen.
De opslagcapaciteit van systeem, dat is opgebouwd uit een groot aantal coherente domeinen is enorm. Elk domein bevat 10 miljoen watermoleculen. Deze moleculen vormen een vierkant met een zijdelengte van 100 x 100 nanometer en een dikte van 1 nanometer. Een nanometer is 10¯⁹ meter. Het lichaam van een mens van 100 kg bevat ± 40 biljoen (1012) cellen.
Volgens deze schatting zou in de cellen van het menselijk lichaam informatie met een omvang van 17 eeuwen Blu-ray video kunnen worden opgeslagen. Deze ongehoorde geheugencapaciteit is volgens Marc Henry ruim voldoende om alle denkbare details omtrent het menselijk lichaam en het functioneren ervan vast te leggen.
Geheugen
In recente publicaties werkt Henry dit verder uit. Elke levende cel ontvangt informatie en reageert op basis daarvan. ’Belangrijke’ informatie wordt opgeslagen. Wij doen dit in onze hersenen, ons brein. Daarbinnen is ons geheugen gelokaliseerd in een klein deel ervan, de hippocampus. Henry stelt nu dat onze herinneringen opgeslagen worden in de membranen van de cellen daarvan [12]. In deze membranen zit water en dit water is de drager van onze herinnering aan alles wat we hebben meegemaakt.
Omdat volgens de kwantumfysica informatie niet vernietigd kan worden, gaat Henry in deze publicaties ook in op de vraag wat er met de “niet-belangrijke” informatie gebeurt. Zeer interessante beschouwingen, waarin hij koppelingen maakt met zowel immateriële “zaken” als ons bewustzijn, begrippen als liefde en haat, met 4000 jaar oude Hindoeïstische teksten (de Akasha-kronieken) over de lege ruimte als geheugen van het universum, maar ook met de lege ruimte, c.q. het vacuümveld, als sleutelbegrip in de kwantummechanica en met de Big Bang theorie over het ontstaan van het heelal.
Imponerende beschouwingen, die ver buiten het kader van dit blad vallen, maar wel aangeven hoe wezenlijk kennis van het element water is in de zoektocht naar de rol ervan in het leven. Beschouwingen ook, die geïnteresseerden zeker zullen boeien.”
Wat mij wederom opvalt is dat de raakvlakken tussen quantum fysica met biochemie, psychologie, epigenetica, de nieuwe biologie en andere kennisgebieden zichtbaarder worden. Raakvlakken die eigenlijk aangeven dat scheidingen tussen deze wetenschappen fictief zijn en dat de inzichten allemaal ingangen zijn naar levensprocessen die bestaan dankzij water. Hoe deze kennisgebieden (en daardoor ook wetenschappelijke kennis en oude mysteriën) in elkaar grijpen beschreef ik in De Schoonheid van Water ~ goud van de toekomst.
Drinkwaterbereiding
Als waterprofessional kan Maarten Gast natuurlijk niet voorbij gaan aan de dagelijkse zorg van de watersector voor voldoende veiligheid, voldoende water en een goede kwaliteit drinkwater.
“Een deel van ons drinkwater wordt bereid uit het water van de grote rivieren. Aan het einde van het stroomgebied is dit water belast met alle mogelijke invloeden, zowel de stoffelijke als de energetische.
Door een groot aantal aaneengeschakelde zuiveringstrappen ontdoen we ons zoveel mogelijk van ongewenste stoffen en organismen en leveren de waterleidingbedrijven drinkwater van een kwaliteit, die ruimschoots aan alle eisen voldoet. Vraag is wat er met de energetische belasting van het water gebeurt.
Marc Henry stelt dat water van de erin opgeslagen energie en informatie ontdaan wordt door IR-straling, door passage van een laag kwartszand en door verdamping. Dit gebeurt bij duininfiltratie van voorgezuiverd rivierwater. In de ondiepe infiltratievijvers doet de IR-straling zijn werk, de maandenlange passage door het kwartszand van de duinen doet de rest. Of de ontwerper van het systeem, mijn voor-voorganger Ir. Cornelis Biemond, dit ook geweten heeft, is niet bekend. We mogen hem hiervoor echter wel heel dankbaar zijn. In het heldere water van de Biesboschbekkens zal de IR-straling evenzeer effectief zijn.”
Het zou dus heel mooi zijn als ons drinkwater op deze manier geschoond zou worden, maar dit gebeurd op relatief zeer kleine schaal. Reden genoeg om het water dat bij ons uit de kraan komt met aandacht te ontvangen en zorgvuldig na te behandelen. De waterveredeling methoden die hiervoor zijn ontworpen zijn geïnspireerd op natuurlijke principes.
Water, drager van leven
Hoewel de stichting WATER, Drager van Leven, vanwege de leeftijd van de betrokkenen haar activiteiten beëindigd heeft, houdt Hans van Sluis de website van deze stichting nog in de lucht en schrijft hij ook voor artikelen voor het platform H2O online. Maarten Gast was van 2004 tot en met 2018 voorzitter van de Stichting Water en schreef vele artikelen voor KNW (Koninklijk Nederlands Waternetwerk).
In een volgend artikel zal ik het werk van Thomas Cowan belichten, een bijzonder inspirerende arts die een nieuw licht schijnt op het vakgebied Biologie en op oncologie, door zijn ontdekking van de rol van water in gezondheid, op celniveau.. Hij noemt zijn ('terrein') onderzoek 'de Nieuwe Biologie'.
Bronnen:
- Maarten Gast (2020), Water en ‘het geheugen’, H2O online, oktober 2020
- Gerald Pollack (2015) Waternet, The 4th Phase of Water (2013)
- Marc Henry (2018). New insights into the functioning of water molecules in life processes,
voordracht seminar Water en Leven, 15 October 2018, Amsterdam (verslag Hans van Sluis) - Maarten Gast & Hans van Sluis (2019). Water en leven, Tijdschrift voor Integrale Geneeskunde, 34-1
- Hans van Sluis, Bijzondere kwaliteiten van water – een solide basis van moderne natuurwetenschappelijke inzichten, H2O online, oktober 2020
- Marc Henry (2020). Consciousness, Information, Electromagnetism and Water, Substantia, 11 maart 2020
- Marc Henry ‘L’eau qui nous Relie’
- Helend Water (4/2019), Tijdschrift voor Integrale Geneeskunde
- Giovanna Universalis (2018), De Schoonheid van Water ~ goud van de Toekomst
- Thomas Cowan (2019), The New Biology of Water
